ΤΕΧΝΗΤΗ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ

Αντικειμενικά, οι πολιτικές που εφαρμόζονται στους τομείς της παιδείας και της υγείας αποτελούν κριτήριο για το πόσο δεξιά πορεύεται μια κυβέρνηση αλλά και πόσο απέχει η φιλολαϊκή ρητορική της από την αντιλαϊκή πρακτική της. Οι δικές μας κυβερνήσεις διέθεταν και διαθέτουν για την παιδεία και την υγεία τα λιγότερα κονδύλια και για την αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού (πολλές φορές αμφίβολης ποιότητας) τα περισσότερα. Στο χώρο της παιδείας, η ελλιπής χρηματοδότηση, ο κομματικός και πελατειακός...

χαρακτήρας της διοίκησης, η έλλειψη μακροχρόνιου σχεδιασμού και προγραμματισμού, η άρνηση της κεντρικής διοίκησης να συζητήσει με τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, ο εναγκαλισμός των συνδικαλιστικών ηγεσιών με την εκάστοτε κυβέρνηση ή την εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση και η μετατροπή του λυκείου σε γυμναστήριο άσκησης και εκμάθησης μεθόδων επίλυσης προβλημάτων που οδηγούν σε μια θέση στα ΑΕΙ ή τα ΤΕΙ, είχαν σαν αποτέλεσμα την απαξίωση του δημόσιου σχολείου και την εύκολη ανάδειξη των εκπαιδευτικών ως υπαίτιους της κατάστασης. Ο μαθητής μετατράπηκε σε «άλογο κούρσας» και ο εκπαιδευτικός σε «προπονητή» του οποίου η αξία κρίνεται από το κατά πόσο ο «αθλητής του» μπήκε ή όχι στη σχολή της αρεσκείας του.

Καμία ουσιαστική μέριμνα δεν υπήρξε για τα παιδιά «της άλλης όχθης» που έδιναν, μαζί με τις οικογένειές τους, άνισα, τη μάχη της επιβίωσης μαζί με τη μάχη για να εισαχθούν σε κάποια σχολή.

Καμία ουσιαστική βοήθεια δεν υπήρξε για τους εκπαιδευτικούς που προσέφεραν.... τις υπηρεσίες τους σε περιοχές δύσκολες, δύσβατες, άγονες και ξεχασμένες μόνιμα από την πολιτεία. Το αντίθετο, η πολιτεία έκανε, και συνεχίζει να κάνει, ότι μπορεί για να δυσκολέψει τις συνθήκες εργασίας αυτών των εκπαιδευτικών βαθαίνοντας ακόμα περισσότερο το χάσμα ανάμεσα στα παιδιά που μεγαλώνουν σε απομακρυσμένες και φτωχές περιοχές και στα παιδιά που μεγαλώνουν στα αστικά κέντρα.

Στο χώρο της υγείας, οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν ήταν ανάλογες με αυτές που εφαρμόστηκαν στο χώρο της παιδείας.

Από τα περίφημα κέντρα υγείας σε κάθε κωμόπολη περάσαμε στα πανεπιστημιακά και νομαρχιακά νοσοκομεία. Όμως, σε κάθε περίπτωση, η έλλειψη ιατρικού προσωπικού, η έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού και η έλλειψη τεχνικού εξοπλισμού, μετέτρεψαν τα περισσότερα από αυτά, ειδικά της περιφέρειας, σε νοσοκομεία που δεν μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες των πολιτών.

Οι μίζες στις προμήθειες ιατρικού υλικού και ιατρικών οργάνων κάλυπτε, και εξακολουθεί να καλύπτει, όλη την πυραμίδα της διοίκησης στο χώρο της υγείας και το φακελάκι πάει σύννεφο.

Ο ίδιος ο υπουργός υγείας υπήρξε μάρτυρας του πώς λειτουργεί το σύστημα περίθαλψης, ειδικά στην επαρχία.

Έτσι, τόσο στην παιδεία όσο και στην υγεία, η ανεπάρκεια και η συνειδητή απαξίωση του δημόσιου χαρακτήρα τους, άνοιξε το δρόμο για την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Το επιχείρημα που έλεγε πως η ύπαρξη ιδιωτικών σχολείων ή νοσοκομείων θα αναβαθμίσει, ως δια μαγείας, τα αντίστοιχα δημόσια, μάλλον έχει καταρρεύσει, αφού είναι ολοφάνερο πως αν τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία λειτουργούσαν για να καλύπτουν, πραγματικά, τις ανάγκες των πολιτών, ελάχιστοι θα κατέφευγαν στα αντίστοιχα ιδιωτικά.

Επομένως, αν η σημερινή κυβέρνηση ενδιαφερόταν πραγματικά για την παιδεία και την υγεία των πολιτών, θα έπρεπε να ακολουθήσει τις αντίθετες πολιτικές από αυτές που ακολουθήθηκαν μέχρι τώρα και να ληφθούν όλα εκείνα τα μέτρα που οδηγούν στην ενίσχυση του δωρεάν χαρακτήρα τους. Το κόψιμο της χρηματοδότησης, οι συγχωνεύσεις και ο μηδενισμός των προσλήψεων θα έχει σαν αποτέλεσμα η παιδεία και η υγεία να καταρρεύσουν και να παραδοθούν στις ανοιχτές αγκάλες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Οι ιδιώτες είτε θα μπουν στα σχολεία και στα νοσοκομεία, όχι από την πίσω πόρτα αλλά από την μπροστινή, με όλες τις τιμές και τις επισημότητες είτε θα λειτουργήσουν παράλληλα με τα υποβαθμισμένα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία για να φαίνονται πως υπερτερούν έναντι των δημοσίων.

Έτσι, όποιος έχει θα μαθαίνει γράμματα και θα επιβιώνει. Οι υπόλοιποι θα πεθαίνουν, αγράμματοι από ένα κοινό κρυολόγημα.

Το αίτημα για δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους, φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης - alfavita.gr

ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ...

Το ελληνικο πανεπιστημιο,τα τελευταια χρονια, εχει περιελθει σε μια γενικοτερη  κατασταση στασιμοτητας και υπαναπτυξης.Ξεκαθαρη θεση μας είναι η αναγκη για μια συνολικη μεταρρυθμιση στο χωρο των πανεπιστημιων, η οποια θα ανατιναξει το πανεπιστημιο  και ταυτοχρονα θα αποτελέσει έναν από τους πυλώνες υπέρβασης της τρέχουσας κρίσης. Εμεις, ως οι αμεσα ενδιαφερομενοι ειμαστε διαθετειμενοι να συνεισφερουμε και να συμβαλλουμε σε ένα ειλικρινη διαλογο για τη μεταρρυθμιση στην τριτοβαθμια εκπαιδευση,το γεγονος αυτό όμως δειχνει να μην συμμεριζεται ιδιαιτερα η κυβερνηση. Η κυβερνηση με τις προτασεις της τιναζει στον αερα κάθε ενδεχομενο διαλογου και συνδιαμορφωσης του νεου νομου-πλαισιου, δειχνοντας καθαρα ένα νεοφιλελευθερο προσωπο.

Χαρακτηστικο παραδειγμα της αδιαφοριας της κυβερνησης για τις θεσεις και τις προτασεις του φοιτητη είναι η προθεση της κυβερνησης να καταργησει την συμμετοχη των φοιτητων στην συνδιοικηση του πανεπιστημιου.Προταση η οποια ουσιαστικα κυρησσει εκπτωτους τους φοιτητες,φιμωνοντας την φωνη του φοιτητικου συλλογου και καταδεικνυει την αναντιστοιχια των λογων της κυβερνησης , η οποια από την μια μερια καλει τους φοιτητες σε διαλογο  για τις αλλαγες στο πανεπιστημιο και από την άλλη τους οδηγει εκτος από τον διαλογο μεσα στο πανεπιστημιο.

Την ιδια ωρα η κυβέρνηση σχεδιάζει την ‘νεα εποχη’ του  Πανεπιστημιου, το πανεπιστημιο των manager , της κρατικης  υποχρηματοδότησης και της χρηματοδοτησης από ιδιωτικες επιχειρισεις, δηλαδη ουσιαστικα απο τους ‘χορηγους’ ακαδημαικων εδρων.Το πανεπιστημιο που θα εχει ως στοχο το βραχυποθεσμο κέρδος των επιχειρηματικών κύκλων και όχι το μακροπρόθεσμο όφελος της χώρας και την ανάπτυξη της κοινωνιας,μετατρέπωντας το δημόσιο ακαδημαϊκό πανεπιστήμιο σε  μηχανισμό παροχής υπηρεσιών επαγγελματικης καταρτισης αναλογα με τις αναγκες της αγορας.

Η κυβερνηση,επισης, εκτος οτι καταλύει το αυτοδιοίκητο των Ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης ,μειώνει της δημόσιους πόρους και μεγεθύνει την ανορθολογικότητα και την αναξιοκρατια των σπουδών εισαγωντας  τη λογικη των διδακτρων και ανοίγωντας το δρόμο για την αγορά «πιστωτικών μονάδων» που θα προσφέρονται από ιδιωτικές επιχειρήσεις και που θα αναγνωρίζονται για τη λήψη των πτυχίων από τα δημόσια ΑΕΙ. Ουσιαστικα, γινεται σύνδεση των προγραμμάτων της Διά Βίου Μάθησης με τα Ανώτατα Ιδρύματα, καθώς όλες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης θα ενταχθούν στο Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων. Στο ίδιο πλαίσιο και με εισιτήριο την πιστοποίηση ή τη συλλογή πιστοποιήσεων επαγγελματικών δικαιωμάτων (από διάφορους τίτλους) θα πραγματοποιούνται και οι μετακινήσεις (ή μεταπηδήσεις) από βαθμίδα σε βαθμίδα. Αποτελεσμα ενός τετοιου  ενδεχομενου είναι η αυξηση των  πελατειακων σχεσεων και της αναξιοκρατιας στην τριτοβαθμια εκπαιδευση, επιτρεποντας  σε ατομα να ‘αγοραζουν’ πιστωτικες μοναδες μεταπηδωντας ακομα και από κεντρα ελευθερων σπουδων σε πανεπιστημια…

Εν ολιγοις, βρισκομαστε αντιμετωποι με μια κυβερνηση που κηρυσσει εκπτωτη την ακαδημαικη κοινοτητα και χρησιμοποει εννοιες όπως η αξιολογηση στο βωμο της επιβολής εξωακαδημαϊκών και αγοραίων όρων με αποτελεσμα να οδηγηθουμε στην ελάχιστη και ισως και μηδαμινη δημόσια χρηματοδότηση των ΑΕΙ. Ενω στοχευση θα επρεπε να ηταν η μετουσιωση αυτης της  εννοιας σε ένα συστημα αξιολογησης που θα εξυπηρετει την εξασφάλιση, την εξυγίανση και την επέκταση του Ενιαίου Δημόσιου και Δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Ως φοιτητες πρεπει να εναντιωθουμε στον χαρακτηρα που θελει να προσδωσει η κυβερνηση στην παιδεια μεσω των αλλαγων που ανακοινωσε .Η μεταρρύθμιση αυτη για να  μην εχει την τυχη των προηγουμενων πρέπει να γίνει υπόθεση της ακαδημαϊκής κοινότητας και της κοινωνίας ώστε να ενισχυθεί ο μορφωτικός και ερευνητικός ρόλος του πανεπιστημίου και να κατοχυρωθεί ο δημόσιος χαρακτήρας του.

  Είναι προφανές πως ένα σύστημα παιδείας πρέπει να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της νέας εποχής, χωρίς όμως να ξεφεύγει από τον κεντρικό άξονα της δυναμικής του, που είναι η πολύπλευρη γνώση και η ηθική του επιστήμονα. Προς αυτή την κατεύθυνση  το φοιτητικό κίνημα οφειλει να στραφεί, όπως και προς τη βελτίωση των συνθηκών φοίτησης όλων μας.

 Όμως, Η θέση μας πρεπει να ειναι αδιαπραγμάτευτη. Η παιδεία είναι ένα κοινωνικό αγαθό που πρέπει να μείνει ανέγγιχτο από διεφθαρμένες νοοτροπίες και οικονομική εκμετάλλευση.

Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΟΙ ΛΑΓΟΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

Ο πρώτος στόχος των βίαιων μέτρων εις βάρος των εργαζομένων που λαμβάνονται από την ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο του περιβόητου μνημονίου είναι, ως γνωστόν, οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτοί ήταν οι πρώτοι που είδαν τις αποδοχές τους να περικόπτονται, τις συντάξεις τους να περιστέλλονται και τις θέσεις εργασίας τους να απειλούνται άμεσα.

Προκειμένου να γίνουν αποδεκτά αυτά τα σκληρά μέτρα ως «υποχρεωτική λύση» και «μονόδρομος» για να αντιμετωπιστεί το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας, έπρεπε πρώτα να βομβαρδιστεί η κοινή γνώμη με μια σειρά από απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον τρόπο διορισμού, το ρόλο και την απόδοση των εργαζομένων του δημόσιου τομέα. Αλλωστε, δεν είναι δύσκολο για μια χώρα με αυτό το επίπεδο δημόσιας διοίκησης και το πανίσχυρο πελατειακό σύστημα να πειστεί κάθε πολίτης να στρέψει τα πυρά του στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα. Ακόμα και οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν τρέφουν την παραμικρή εκτίμηση για συναδέλφους τους άλλων κλάδων, γιατί έχουν κι αυτοί υποφέρει από τις ανεπάρκειες και τις αδυναμίες της δημόσιας διοίκησης.

Ο στόχος, λοιπόν, της προπαγανδιστικής εκστρατείας ήταν εύκολος. Και κεντρικό στοιχείο του ο χιλιοδιατυπωμένος ισχυρισμός ότι στην Ελλάδα έχουμε υπερβολικό αριθμό δημόσιων υπαλλήλων και πάση θυσία πρέπει να τον μειώσουμε. Ομως ο λεγόμενος υπερπληθυσμός των δημόσιων υπαλλήλων είναι μια κοινοτοπία που δεν στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα. Είναι ένας ακόμα «αστικός μύθος» από τους πολλούς που κυκλοφορούν στη χώρα μας. Μόνο που αυτός ο μύθος καλύπτει και εξυπηρετεί συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.

Η κολοκυθιά του Δημοσίου

Για να συντηρηθεί ο μύθος του υπερπληθυσμού των δημόσιων υπαλλήλων υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι να διατηρείται μια σύγχυση για τον ακριβή τους αριθμό, τις επί μέρους κατηγορίες εργαζομένων που υπάγονται στο δημόσιο τομέα και τον τρόπο πληρωμής τους. Λες και υπάρχει ένα αξεδιάλυτο μυστήριο, το οποίο επί χρόνια αναπαράγεται χωρίς κανείς να μπορεί να το λύσει. «Κρύβουν τον αριθμό των υπαλλήλων» έγραφε για την προηγούμενη κυβέρνηση το «Βήμα», καταγγέλλοντας ότι «η κυβέρνηση δίνει ψεύτικα στοιχεία στην Ευρωπαϊκή Ενωση για τους εργαζομένους στο Δημόσιο» (26.5.09).

Παρόμοιες καταγγελίες βλέπουν κάθε λίγο και λιγάκι το φως της δημοσιότητας, ενώ οι αριθμοί που αναφέρονται σπάνια συμπίπτουν.

Μιλώντας στο Συνέδριο του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Πληροφορικής και Επικοινωνιών ο πρωθυπουργός είχε προβεί στις αρχές Μαΐου σε μια αναπάντεχη ομολογία: «Οταν ήρθαν οι διαπραγματευτές της λεγόμενης τρόικας», διηγήθηκε ο κ. Παπανδρέου, «περνούσαν από τα υπουργεία και ρωτούσαν τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Ηταν αδύνατο να δοθεί σωστή απάντηση. Αδύνατον να γνωρίζει το ελληνικό κράτος πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Οπως καταλαβαίνετε, δεν βοηθάει σε μια διαπραγμάτευση, ούτε στην αξιοπιστία μας, όταν εμείς δεν μπορούμε να πούμε πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αρα λοιπόν η Ενιαία Αρχή Πληρωμής θα μας επιτρέψει να καταγράψουμε καταρχήν τους δημόσιους υπαλλήλους. Αλλά επειδή αυτό δεν είναι απλό, διότι ξέρετε πόσο τα υπουργεία είναι φέουδα μεταξύ τους και μέσα στα υπουργεία υπάρχουν άλλα, μικρότερα φέουδα, περιμένουμε μια ημερομηνία από το υπουργείο Οικονομικών και το υπουργείο Εσωτερικών, οπότε θα γίνει απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι θα ανεβάσουν τα στοιχεία τους στο Διαδίκτυο, βεβαίως με τη βοήθεια του διοικητικού προϊσταμένου της κάθε υπηρεσίας».

Από τα πιο επίσημα χείλη, λοιπόν, διατυπώθηκε η θεωρία της «άγνοιας» για τον αριθμό των δημόσιων υπαλλήλων. Κατόπιν αυτού, θα περίμενε κανείς να δοθεί με την ίδια επισημότητα η λύση του μυστηρίου με την ολοκλήρωση της απογραφής που έφερε σε πέρας η κυβέρνηση το καλοκαίρι. Πού τέτοια τύχη! Με χαμηλούς τόνους ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της απογραφής από τους κυρίους Ραγκούση και Παπακωνσταντίνου στις 30 Ιουλίου. Αντίθετα από όσα τερατώδη νούμερα ακούγονταν μέχρι τότε, τα αποτελέσματα της απογραφής αποδείκνυαν ότι ο λεγόμενος «υπερπληθυσμός» του Δημοσίου δεν στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα. Το σύνολο των υπαλλήλων που καταγράφτηκε έφτασε τους 768.009, περιλαμβάνοντας τους μόνιμους υπάλληλους, τους δικαστικούς και τους δημόσιους λειτουργούς (625.738), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (53.833), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου (44.811), τους συμβασιούχους έργου (14.345), τους αιρετούς (12.609) και άλλες πιο ολιγάριθμες κατηγορίες. Μάλιστα και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των απογραφέντων υπαλλήλων ήταν πολύ ικανοποιητικά, με το 39% να έχει πανεπιστημιακή εκπαίδευση και το 28% δευτεροβάθμια, ενώ το 9% έχει τεχνολογική εκπαίδευση. Υπάρχει και ένα αξιοπρόσεκτο 10% με μεταπτυχιακό ή διδακτορικό δίπλωμα.

Οι αριθμοί αυτοί δεν είναι τελικοί, επειδή μπορεί να έχουν γίνει λάθη και γι' αυτό ελέγχονται. Σύμφωνα, όμως, με τις δηλώσεις των αρμόδιων, τα «λάθη» αυτά προέρχονται κυρίως από ορισμένους που δεν έπρεπε να απογραφούν (συνταξιούχοι ή «υποψήφιοι» υπάλληλοι) και έσπευσαν να το κάνουν για να μη χάσουν. Σε κάθε περίπτωση τα τελικά νούμερα δεν προβλέπεται να αποκλίνουν σημαντικά.

Και ποιο είναι τώρα το συμπέρασμα; Η κυβέρνηση δεν σχολίασε το τελικό νούμερο, το οποίο η ίδια είχε δηλώσει ότι δεν γνώριζε. Οι μόνιμοι επικριτές του δημόσιου τομέα και οι λάτρεις του μνημονίου απέφυγαν κι αυτοί να τοποθετηθούν άμεσα.

Το αποτέλεσμα της απογραφής δεν προκαλεί καμιά έκπληξη. Ο ισχύων προϋπολογισμός του κράτους έχει -όπως είναι φυσικό- υπολογίσει τον αριθμό των δημόσιων υπαλλήλων που πρέπει να πληρώσει. Ο σχετικός πίνακας που περιλαμβάνεται στη σελίδα 74 της εισηγητικής του έκθεσης καταγράφει τους υπαλλήλους (τακτικούς-μόνιμους, αορίστου και ορισμένου χρόνου) και ανεβάζει τον αριθμό τους σε 511.913 στις 30.6.09, ελάχιστα αυξημένο από τον αντίστοιχο των δύο προηγουμένων χρόνων (506.680 το 2008 και 503.170 το 2007). Αν συνυπολογιστεί ο αριθμός των στρατιωτικών και ορισμένων μικρότερων κατηγοριών που καταγράφονται σε άλλα σημεία του προϋπολογισμού, φτάνουμε στον ίδιο αριθμό, δηλαδή 760.000.

Οπως, μάλιστα, επισημάνθηκε πρόσφατα («Το Παρόν», 6.9.10), ο τελικός αριθμός της απογραφής ταυτίζεται με τον ήδη γνωστό αριθμό των υπαλλήλων που περιλαμβάνεται στον πίνακα του τελευταίου τριμήνου του 2009 του υπουργείου Εσωτερικών. Σύμφωνα μ' αυτόν τον πίνακα, αν προστεθούν οι μόνιμοι υπάλληλοι και οι υπάλληλοι ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (οι δύο κατηγορίες δηλαδή που αφορούν το 80% των δημόσιων υπαλλήλων) εμφανίζονται να υπηρετούν 689.966 υπάλληλοι στο τέλος του 2009. Ο αντίστοιχος αριθμός της απογραφής είναι 679.571, διαπιστώνουμε δηλαδή μια εντυπωσιακή προσέγγιση των δύο υπολογισμών, αν ληφθεί υπόψη ότι σχεδόν 10.000 υπάλληλοι συνταξιοδοτήθηκαν σ' αυτό το διάστημα και βέβαια δεν αντικαταστάθηκαν από νέους.

Το μόνο που δεν μπορεί, λοιπόν, να πει κανείς είναι ότι όλα αυτά ήταν άγνωστα.

Το ΕΒΕΑ και οι «εκτιμήσεις» του

Μόλις τέσσερις μήνες πριν από την απογραφή, τον Απρίλιο, είχαν κυκλοφορήσει σε πολλές εφημερίδες ταυτόχρονα μία ακόμα φορά εντυπωσιακά πρωτοσέλιδα για τον αριθμό των δημόσιων υπαλλήλων. Πιο γλαφυρή η «Ημερησία»: «Εφτασαν το 1,1 εκατ. οι δημόσιοι υπάλληλοι. Γέμισε το Δημόσιο με υπαλλήλους. Το αδιαχώρητο προκλήθηκε σταδιακά όλα τα τελευταία χρόνια και οι δημόσιοι υπάλληλοι έφτασαν σήμερα τους 1.100.000». Σε άλλο σημείο η εφημερίδα αναφέρει ότι «ο αριθμός του συνολικού αριθμού (sic) των απασχολουμένων στο Δημόσιο προκαλεί ίλιγγο και δικαιολογεί τη δεινή θέση που έχει περιέλθει η οικονομία της χώρας».

Οπως επισήμαινε η εφημερίδα, «τα στοιχεία σοκ για την κατάσταση στον δημόσιο τομέα περιλαμβάνονται σε Εκθεση του Κέντρου Μελετών και Ερευνών του ΕΒΕΑ», την οποία έδωσε στη δημοσιότητα ο πρόεδρός του Κ. Μίχαλος. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι κυμαίνονται γύρω στο 40% του συνόλου, ενώ οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου ξεπερνούν το 50% και φτάνουν τους 550.000.

Παρόμοια ρεπορτάζ, βασισμένα στην έρευνα του ΕΒΕΑ, φιλοξενήθηκαν σε όλο το φάσμα του τύπου. «Στη χώρα μας», έγραφε το «Εθνος» (24.4.10), «ένας στους δέκα Ελληνες έχει εργασιακή σχέση με το Δημόσιο, είτε ως μόνιμος υπάλληλος είτε ως εποχικός, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που διεξήγαγε το Κέντρο Μελετών και Ερευνών του ΕΒΕΑ. Το υπεράριθμο των δημόσιων υπαλλήλων χαρακτηρίζεται από το ΕΒΕΑ ως βασική αιτία της δεινής δημοσιονομικής κατάστασης που έχει περιέλθει η χώρα αφού, σύμφωνα με εκτιμήσεις, το δημόσιο έλλειμμα διογκώνεται λόγω της υψηλής μισθοδοσίας των κρατικών υπαλλήλων που αγγίζει το 40% του ΑΕΠ, σε συνδυασμό με τη χαμηλή παραγωγικότητα του δημόσιου τομέα. Η συγκεκριμένη έρευνα ανεβάζει τον αριθμό των πάσης φύσης συμβασιούχων υπαλλήλων του Δημοσίου για το 2009 σε 550.000, οι οποίοι είναι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου ή έργου, απασχολούμενοι μερικής απασχόλησης ή με προγράμματα μαθητείας (Stage) και ωρομίσθιοι».

Πιο προσεκτική η «Καθημερινή» (2.5.10), αποφεύγει να υιοθετήσει τον αριθμό 1.100.000, αλλά δεν παραλείπει την έμμεση αναφορά του: «Στη χώρα μας σχεδόν 1 στους 10 Ελληνες έχει εργασιακή σχέση με το Δημόσιο, είτε ως μόνιμος υπάλληλος, είτε ως συμβασιούχος, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που διεξήγαγε το Κέντρο Μελετών και Ερευνών του ΕΒΕΑ (Εμπορικό και Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Αθηνών)». Ο πίνακας, βέβαια, που παραθέτει η εφημερίδα περιλαμβάνει τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας και καταλήγει σε ένα σύνολο 759.084 ατόμων, πολύ κοντά δηλαδή στον αριθμό της απογραφής.

Δύο βδομάδες μετά την έκθεση του ΕΒΕΑ υπογραφόταν από την ελληνική κυβέρνηση το μνημόνιο.

Μετά τα αποτελέσματα της απογραφής που δεν επιβεβαιώνουν τα «στοιχεία σοκ» αναζητήσαμε την Εκθεση του Κέντρου Μελετών και Ερευνών του ΕΒΕΑ. Για λόγους που στην αρχή δεν καταλάβαμε η έκθεση αυτή δεν έχει αναρτηθεί στον ενημερωμένο και πλούσιο ιστότοπο του επιμελητηρίου. Το γραφείο τύπου του ΕΒΕΑ είχε την καλοσύνη να μας τη στείλει, με τη διακριτική παρατήρηση ότι πρόκειται «για συλλογή στοιχείων από το ΚΕΜΕ - ΕΒΕΑ μέσω των αρμόδιων δημοσίων υπηρεσιών -και όχι μελέτη- για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα». Μόλις την πήραμε στα χέρια μας διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για ένα κείμενο μιας σελίδας και 250 λέξεων. Φέρει τη σφραγίδα του «Κέντρου Μελετών και Ερευνας του ΕΒΕΑ» και τιτλοφορείται «Οι υπάλληλοι του δημοσίου τομέα στην Ελλάδα». Στην πρώτη παράγραφο το κείμενο επαναλαμβάνει τα περί άγνωστων στοιχείων: «Εντονη φημολογία και ατέρμονες εκτιμήσεις επικρατούν σχετικά με τον αριθμό των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα εδώ και αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα επίσημα στοιχεία που παρουσιάζονται σε κρατικούς και διεθνείς στατιστικούς φορείς τείνουν να είναι ελλιπή καθώς στον συνολικό αριθμό δεν συγκαταλέγονται οι εποχικοί υπάλληλοι, οι υπάλληλοι με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου και οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου».

Αξιόπιστες... πηγές

Στη δεύτερη παράγραφο αντιγράφονται τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας που οδηγούν στο μετριοπαθές νούμερο των 370.517 (χωρίς τους στρατιωτικούς που υπολογίζει σε 177.600) και στο τέλος υπάρχει το «ζουμί». Το κείμενο παρατηρεί ότι σ' αυτούς τους αριθμούς «δεν συμπεριλαμβάνονται οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου οι οποίες υπερβαίνουν τις 550.000». Προσθέτοντας αυτό τον αριθμό στον πρώτο, το κείμενο οδηγείται στο συμπέρασμα ότι «το σύνολο των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα ανέρχεται, κατά προσέγγιση, στο 1.100.000». Και το ΕΒΕΑ καταλήγει με μια αυτοεπιβεβαίωση: «Τα αποτελέσματα αυτά αποδεικνύουν ότι οι εκτιμήσεις πως ο συνολικός αριθμός των υπαλλήλων που απασχολούνται στο δημόσιο τομέα υπερβαίνει το 1.000.000 είναι ακριβείς».

Οσο για τις πηγές του ΕΒΕΑ, εκτός από τη Στατιστική Υπηρεσία εμφανίζονται δύο δικτυακές εγκυκλοπαίδειες, η «Wikipedia» και η «Encyclopedia of the Nations». Με πηγή, μάλιστα την «Wikipedia», το ΕΒΕΑ συγκαταλέγει στους δημόσιους υπαλλήλους όλο το «ενεργό στρατιωτικό προσωπικό» (177.600), μαζί δηλαδή και τους στρατεύσιμους! Αλλά για τον κρίσιμο αριθμό των 550.000 το ΕΒΕΑ δεν δίνει καμιά εξήγηση. Σε υποσημείωση αναφέρει μόνο ότι προκύπτει «βάσει εκτιμήσεων». Ποιες εκτιμήσεις; Ποιανού; Αγνωστο. Το σίγουρο είναι ότι ακριβώς οι ίδιοι αριθμοί είχαν δημοσιευτεί ένα χρόνο νωρίτερα στο «Βήμα» (26.5.09). Και εκεί διαβάζουμε τον αριθμό 550.000, ο οποίος αναφέρεται και πάλι «κατ' εκτίμηση».

Αλλά και μετά τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων της απογραφής μεγάλη μερίδα του τύπου εξακολουθούσε να μιλά για 950.000 ή και 1.000.000. «Ολοταχώς προς το εκατομμύριο οι δημόσιοι υπάλληλοι» σχολίαζε η «Ημερησία» (31.7.10), ενώ το «Εθνος» πριν ακόμα από την ολοκλήρωση της απογραφής (23.7.10) πρόβλεπε ότι «Η απογραφή δείχνει κράτος μαμούθ».

Μάταια η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ επιχειρούσε να πει τα αυτονόητα, ότι δηλαδή «οι αριθμοί διαψεύδουν μια συστηματική και χρόνια παραποίηση, διαστρέβλωση της πραγματικότητας με τα περί ενάμιση, δύο, ακόμη και δυόμισι εκατομμύρια δημοσίων υπαλλήλων». Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της απογραφής, η ΑΔΕΔΥ σημείωνε ότι «αποδεικνύεται ότι τόσο σε αριθμό όσο και σε μισθολογική δαπάνη είμαστε κάτω από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Οσοι εξακολουθούν να μιλούν για τεράστια νούμερα βασίζονται στο γεγονός ότι δεν περιελήφθησαν στην απογραφή εργαζόμενοι σε ΔΕΚΟ και Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου. Αλλά αυτό που ονομάζεται σήμερα «ευρύτερος δημόσιος τομέας» είναι από καιρό μόνο κατ' όνομα δημόσιος. Χαρακτηριστικό ότι σ' αυτό το ένα εκατομμύριο που υπολογίζεται από μεγάλη μερίδα του τύπου ότι θα φτάσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι αν υπολογιστούν κι αυτές οι κατηγορίες, περιλαμβάνονται «μισθοδοτούμενοι ή μη από τον κρατικό προϋπολογισμό» («Το Βήμα», 1.8.10). Αλλά αν δεν μισθοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό, με ποια λογική συγκαταλέγονται στους δημόσιους υπαλλήλους;

Μήπως είναι λίγοι;

Η ΑΔΕΔΥ έχει δίκιο. Ο απόλυτος αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων στην κάθε χώρα δεν μπορεί να κριθεί αν δεν συγκριθεί με τον αντίστοιχο αριθμό υπαλλήλων σε ομοειδείς χώρες. Προς μεγάλη απογοήτευση των προπαγανδιστών του μνημονίου, η σύγκριση αυτή αποδεικνύει ότι ο ισχυρισμός περί «υπερπληθυσμού» των δημόσιων υπαλλήλων στην Ελλάδα είναι εντελώς έωλος. Το επιβεβαιώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο μια επιστημονική έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της «Εκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» και υπογράφεται από τέσσερις ερευνητές του Αυστριακού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών και των Πανεπιστημίων του Στρασβούργου και του Μαγδεμβούργου («The size and performance of public sector activities in Europe»).

Τα συμπεράσματα της έρευνας αυτής, όπως αποτυπώνονται και στα διαγράμματα που δημοσιεύουμε, εμφανίζουν την Ελλάδα σε μια σχετικά χαμηλή θέση ως προς τον αριθμό των δημόσιων υπαλλήλων που διατηρεί σε σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ εξίσου χαμηλή είναι η επίδοση της χώρας μας στο ποσοστό των εργαζομένων στο Δημόσιο σε σχέση με το σύνολο των εργαζομένων. Και μάλιστα αυτά τα στοιχεία ισχύουν για τις τελευταίες τρεις δεκαετίες!

Στον πίνακα που καταγράφει το ποσοστό των δημόσιων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζομένων κάθε χώρας, η Ελλάδα καταλαμβάνει τη 14η θέση επί συνόλου 17 ευρωπαϊκών κρατών, με επίδοση 11,4%. Βρίσκεται δηλαδή πολύ κάτω από την πρώτη στην κατάταξη Σουηδία (30%) ή τη Δανία (29%), τις χώρες που υποτίθεται ότι αποτελούσαν το προεκλογικό πρότυπο του σημερινού πρωθυπουργού. Αλλά η Ελλάδα υπολείπεται πολύ και από τη Γαλλία (21,2%) και τη Μεγάλη Βρετανία (17,8%), παρά τις έντονες περικοπές της τελευταίας. Η χώρα μας ξεπερνά -και μάλιστα ελάχιστα- μόνο την Ιρλανδία (11,0%), την Ολλανδία (10,7%) και τη Γερμανία (10,2%). Οπως παρατηρεί η μελέτη, η θέση της Ελλάδας στην κατάταξη αυτή παραμένει τις τελευταίες δεκαετίες σταθερή.

Ανάλογα ευρήματα δείχνει η έρευνα και όταν συγκρίνει τις δημόσιες δαπάνες στην Ευρώπη ως ποσοστό του ΑΕΠ κάθε χώρας. Και εδώ η Ελλάδα βρίσκεται σταθερά σε χαμηλότερη θέση από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, αυτό που παρατηρείται στην Ελλάδα δεν είναι ούτε εξαιρετική διόγκωση του αριθμού των δημόσιων υπαλλήλων ούτε η αδυναμία καταμέτρησής τους. Υπάρχει μια σκόπιμη σύγχυση μεταξύ των διάφορων τύπων εργασιακών σχέσεων που έχουν αρχίσει να εισάγονται στο Δημόσιο από τη στιγμή που ιδιωτικοποιούνται με τον έναν ή άλλο τρόπο διάφοροι τομείς, υπηρεσίες ή κλάδοι του Δημοσίου. Αυτός ο περίφημος αριθμός 550.000, τον οποίο όλοι επικαλούνται με βάση «εκτιμήσεις τους», δεν είναι τίποτα άλλο παρά το φάντασμα όλων αυτών των νέων «ελαστικών» θέσεων εργασίας που δημιουργήθηκαν στο περιθώριο και εις βάρος του δημόσιου τομέα (stages, διμηνίτες, εποχικοί, κ.λπ.). Αλλά αυτοί είναι τα πρώτα θύματα της νέας πολιτικής. Οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των δύο κυβερνητικών κομμάτων ανακοινώνουν ότι ο αριθμός των συμβασιούχων αυτών μειώνεται, αλλά τα παπαγαλάκια τους δεν τους πιστεύουν. Ο Προκόπης Παυλόπουλος δήλωνε λίγο πριν από τις εκλογές ότι «ο αριθμός των συμβασιούχων παρά τις προκλητικά παραπλανητικές ανακοινώσεις του ΠΑΣΟΚ συνεχώς μειώνεται» («Real News», 8.9.09). Και ο διάδοχός του Γιάννης Ραγκούσης επαναλάμβανε λίγους μήνες αργότερα: «Οι θέσεις συμβασιούχων είναι μειωμένες κατά 35%» («Το Βήμα», 21.3.10).

Κάτω από την πίεση των μύθων που οι ίδιοι συντηρούσαν τόσα χρόνια, οι κυβερνώντες υιοθετούν την πιο σκληρή εφαρμογή του μνημονίου, περικόπτοντας με κάθε τίμημα θέσεις εργασίας.

Big is beautiful

Από ειρωνεία της τύχης, η αιφνίδια διόγκωση του αριθμού των μελών του υπουργικού συμβουλίου κατά τον πρόσφατο ανασχηματισμό προσφέρει ένα σοβαρό αντεπιχείρημα σε όσους πιπιλίζουν την καραμέλα του μικρού και «οικονομικού» δημόσιου τομέα -κι ανάμεσά τους βέβαια συγκαταλέγεται και ο πρωθυπουργός.

Τα 48 μέλη της νέας κυβέρνησης υποδείχτηκαν ήδη ως αντίφαση από την αντιπολίτευση.

Αλλά είναι κάτι περισσότερο απ' αυτό. Η συγκριτική μελέτη για το «Μέγεθος και την απόδοση των δραστηριοτήτων του δημόσιου τομέα στην Ευρώπη», που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (βλ. διπλανές στήλες) καταλήγει σε ορισμένα συμπεράσματα σχετικά με το πώς επιδρά στην απόδοση μιας διακυβέρνησης το μέγεθος του δημόσιου τομέα. Οπως ήταν αναμενόμενο, η μελέτη καταρχήν αποδέχεται τις διαπιστώσεις που κυριαρχούν στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης και συντηρητικής Ευρωπαϊκής Ενωσης, ότι δηλαδή κράτη με μικρό δημόσιο τομέα (όσα δηλαδή κρατούν τις δημόσιες δαπάνες τους κάτω από το 40% του ΑΕΠ) επιτυγχάνουν κατά κανόνα καλύτερες οικονομικές επιδόσεις από κράτη με δημόσιο τομέα μεσαίου μεγέθους (40-50% του ΑΕΠ) ή και μεγάλου (πάνω από 50% του ΑΕΠ). Το τι ακριβώς εννοούν οι συντάκτες με «καλύτερες επιδόσεις», το αναλύουν στη συνέχεια: «Οι μικροί δημόσιοι τομείς λειτουργούν καλύτερα στη διοίκηση, τη σταθερότητα και την οικονομική επίδοση, ενώ οι μεγάλοι δημόσιοι τομείς εξασφαλίζουν καλύτερη διανομή των εισοδημάτων». Μ' άλλα λόγια, το μέγεθος του δημόσιου τομέα έχει ένα σαφή ταξικό χαρακτήρα.

Αναφερόμενοι και σε άλλες προγενέστερες μελέτες οι τέσσερις συντάκτες της έρευνας που παρουσιάζουμε διαπιστώνουν ότι «η συγκριτική ανάλυση διάφορων δεικτών υποδεικνύει ότι χώρες με μεγάλο δημόσιο τομέα είναι λιγότερο διεφθαρμένες, παρουσιάζουν λιγότερες γραφειοκρατικές καθυστερήσεις, διαθέτουν καλύτερες παροχές δημόσιων αγαθών, αλλά επίσης και υψηλότερα ποσοστά φορολόγησης. Το πιο ενδιαφέρον αποτέλεσμα αυτών των συσχετίσεων είναι ότι κατά μέσο όρο οι διακυβερνήσεις με μεγάλο δημόσιο τομέα αποδίδουν καλύτερα (ακόμα και στα ζητήματα επιχειρηματικών ρυθμίσεων, γραφειοκρατικών καθυστερήσεων και ποιότητας στις υποδομές)».

Οι διαπιστώσεις αυτές της μελέτης μοιάζουν εντυπωσιακά με τα επιχειρήματα που επικαλείται ο πρωθυπουργός για να δικαιολογήσει τη συγκρότηση του νέου πολυπληθούς υπουργικού συμβουλίου. Μόνο που αυτά τα επιχειρήματα τα ξεχνούν τα στελέχη της κυβέρνησης όταν αναφέρονται στο σύνολο του κρατικού μηχανισμού και όχι μόνο στο επιτελείο του.

Η σχέση μεγέθους και αποτελεσματικότητας του δημοσίου τομέα γίνεται περισσότερο κατανοητή όταν εξετάσει κανείς κάθε συγκεκριμένο κλάδο χωριστά. Ας περιοριστούμε στο παράδειγμα του πιο πολυπληθούς κλάδου, του χώρου δηλαδή της εκπαίδευσης, στον οποίο υπηρετούν πάνω από 125.000 άτομα (σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν πριν ακόμα συμπληρωθεί η απογραφή). Είναι σίγουρο ότι ο χώρος της εκπαίδευσης είναι το πρώτο θύμα της νέας πολιτικής. Η συρρίκνωσή του είναι δεδομένη, όπως δεδομένες είναι και οι βλαβερές συνέπειες της μείωσης του αριθμού των εκπαιδευτικών ή της αντικατάστασής τους σε μεγάλο βαθμό από «εποχικούς» ωρομίσθιους.

Σε μια από τις πρόσφατες έρευνές μας είχαμε διαπιστώσει ότι φέτος για πρώτη χρονιά καθυστερούσαν οι αποσπάσεις των εκπαιδευτικών για τα ΣΔΕ (Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, βλ. «Σχολεία ενός κατώτερου Θεού», «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» 18.7.10). Το υπουργείο αντέδρασε και υποσχέθηκε ότι οι αποσπάσεις θα πραγματοποιηθούν πριν από την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου και απέδωσε σε «φήμες» κάθε άλλη σκέψη. Τελικά το ρεπορτάζ επιβεβαιώθηκε. Οι αποσπάσεις υπογράφτηκαν μόλις την περασμένη Τρίτη αφού πρώτα εκατοντάδες ειδικευμένοι εκπαιδευτικοί υποχρεώθηκαν να παρουσιαστούν στα σχολεία όπου είχαν οργανικές θέσεις πριν αποσπαστούν στα ΣΔΕ. Το ίδιο συνέβη και με τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Ο λόγος της καθυστέρησης ήταν να εμφανιστεί μια εικονική πληρότητα στα σχολεία με την παρουσία των αποσπασμένων στις οργανικές τους θέσεις. Βέβαια μόλις γίνουν οι αποσπάσεις η πλασματική αυτή εικόνα θα ανατραπεί, με αποτέλεσμα νέα και μεγαλύτερη αναστάτωση.

Μπορεί οι αλχημείες του υπουργείου να έσωσαν την εικόνα της πρώτης μέρας στα σχολεία, αλλά οι χειρισμοί αυτοί σε συνδυασμό με την επικείμενη αποχώρηση λόγω εσπευσμένης συνταξιοδότησης δασκάλων και καθηγητών θα προκαλέσει σοβαρά κενά. Τότε ίσως αναθεωρήσουν τις απόψεις τους και οι καλόπιστοι που έχουν πειστεί από το μύθο του υπερπληθυσμού των δημοσίων υπαλλήλων. Αλλά τότε ίσως να είναι αργά.

                                      Από τον Ιό της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας της 19/9/2010

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ-ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΔΝΤ

 Eίναι αδύνατο ότι κερδήθηκε με αγωνες τα προηγουμενα χρονια: το δικαίωμα για δουλειά, για δωρεάν παιδεία και υγεία, για δίκαιες συντάξεις, να γίνει φτερό στον άνεμο επειδή έτσι απαιτούν οι δήθεν Ευρωπαίοι "σύμμαχοί" μας.
Γιατί η εποχή της φεουδαρχίας έχει περάσει προ πολλού, και δεν γίνεται να ξαναγυρίσει.
Γιατί η Εθνική Ανεξαρτησία έχει στοιχίσει πολύ αίμα για να χαρίζεται έτσι δωρεάν στα κοράκια των αγορών και τους πολιτικούς τους συνεργάτες.
Γιατί αυτοί που έχουν καταθέσει σχεδόν 100 δις ευρώ στις τράπεζες του εξωτερικού και ταυτοχρονα δεν εχουν πληρωσει ποτε ασφαλιστικες εισφορες  δεν είναι ούτε...
εργάτες ούτε δημόσιοι υπάλληλοι!!!

Γιατί 5,1 δίς χαρίστηκαν μόνο μες την τετραετία 2004-2008, από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων.
Γιατί το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο (ναι της μικρής Ελλάδας) κατέχει το 20% του παγκόσμιου στόλου αλλά τα χρήματα τους δεν περνάνε από δω, αλλά ταξιδεύουν στις 10000 offshore εταιρείες, κάνοντας τζίρο 500 δις (!) το χρόνο, αφήνοντας τεράστια ποσά να ξεφεύγουν νόμιμα από τη φορολογία!
Γιατί κάθε χρόνο 5δις τουλάχιστον του πληρωμένου ΦΠΑ απλά δεν αποδίδεται στο κράτος, ενώ έχει αρχίσει το γδάρσιμο στη μεσαία τάξη  για να μαζευτεί 1 δις και ούτε.
Γιατί το στέγνωμα της αγοράς θα έχει σαν αποτέλεσμα με μαθηματική ακρίβεια την ύφεση, το κλείσιμο μικρών και μεγαλύτερων επιχειρήσεων, την ανεργία, την εξάρτηση όλων από τις τράπεζες και τελικά την υποδούλωση(τα έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου προεκλογικά μετά άλλαξε τροπάριο).
Γιατί είναι σίγουρο με αυτά τα μέτρα ότι αμέσως μετά θα πρέπει να ληφθούν κι άλλα, κι ύστερα κι άλλα για το καλό δήθεν της πατρίδας.

Δεν έχει προηγούμενο η επιχείρηση τρομοκράτησης της χώρας μας, από την Ε.Ε., τα ΜΜΕ, και τους οικονομικούς οίκους, την ώρα που η κυβέρνηση αρκείτε στο να διαψεύδει η να αφήνει ανοιχτά διάφορα σενάρια επικαιροποιησης του μνημονιου. Σοκ και δέος από εφημερίδες ραδιόφωνα κλπ. με ομοβροντίες πανικού και εκβιαστικά διλήμματα, για άμεση υποδούλωση μας στις επιταγές τους. Καταφερνουν άμεσα και χωρίς χρονοτριβή την απεμπόληση δικαιωμάτων, μισθών, συντάξεων, μνήμης, αξιών και κάθε έννοια αξιοπρέπειας.
Τι λέτε? Έχουμε Ελληνική Κυβέρνηση η όχι? Γιατί κάναμε αυτές τις εκλογές τον Οκτώβριο?

Δεν σας ΚΑΝΑΜΕ κυβέρνηση για να είστε μεταφορείς των <νέων εκ Βρυξελλών>
Δεν σας ΚΑΝΑΜΕ κυβέρνηση για να μειώνετε μισθούς ακόμα και κάτω των 1500 ευρώ
Δεν σας ΚΑΝΑΜΕ κυβέρνηση για να διπλασιάσετε τους ανέργους. 

Δεν σας ΚΑΝΑΜΕ κυβερνηση για να ξεπουλησετε την κρατικη περιουσια.

Δεν σας ΚΑΝΑΜΕ κυβέρνηση για να διαλύσετε ότι έχει απομείνει από το ασφαλιστικό-εργασιακο.

Η συμμετοχική δημοκρατία, η εσωκομματική δημοκρατία και τα δημοψηφίσματα «Κάντε τις οργανώσεις ίντερνετ-καφέ!» (Γ. Παπανδρέου)

Έχουν παρέλθει 6½ χρόνια από την ανακτορική αναγόρευση του Γ. Παπανδρέου σε Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ τον Φεβρουάριο του 2004 σε σκηνικό φιέστας ενόψει των επικείμενων τότε βουλευτικών εκλογών. Η συλλογική μνήμη έχει εστιάσει περισσότερο στην συγκρουσιακή ανάδειξη του Νοεμβρίου του 2007 και λίγοι θυμούνται την προεκλογική φιέστα του 2004, όταν και δέσποζαν τα συνθήματα για συμμετοχική δημοκρατία και … διοργάνωση δημοψηφισμάτων. Ο Γ. Παπανδρέου επαγγελλόταν μια νέα εποχή εμβάθυνσης της δημοκρατίας με συμμετοχικές διαδικασίες και ενεργότερη ανάμειξη του λαϊκού παράγοντα.

Απρίλιος 2004

Δεν είχαν περάσει παρά μόνο δύο μήνες από τις παραπάνω βαρύγδουπες εξαγγελίες, όταν ανέκυψε το αλήστου μνήμης σχέδιο Ανάν για την επίλυση του Κυπριακού. Με τον ελληνικό λαό και φυσικά τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ στο σύνολό τους συντριπτικά διακείμενους εναντίον του σχεδίου λύσης ο Γ. Παπανδρέου βάλθηκε να τους τρελάνει όλους! Χωρίς να προηγηθεί καμία εσωκομματική διαβούλευση, χωρίς κανένα εσωκομματικό δημοψήφισμα (λέμε τώρα…), παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και … κάνει το απονενοημένο διάβημα, το άλμα προς το κενό…

Σε μια ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά του κυπριακού λαού εκφώνησε το τρισάθλιο «διάγγελμά» του λίγα λεπτά(!) πριν από το προγραμματισμένο ιστορικό μήνυμα του αείμνηστου πλέον προέδρου Παπαδόπουλου, ο οποίος καλούσε τους Κυπρίους να πουν βροντερό «όχι». Στο εν λόγω «διάγγελμα» ο Γ. Παπανδρέου (ερχόμενος σε πλήρη δυσαρμονία και αντίθεση με την ελληνική και ελληνοκυπριακή κοινή γνώμη) καλούσε τον κυπριακό λαό ούτε λίγο, ούτε πολύ να σκύψει το κεφάλι στην νεοταξική πραγματικότητα και να προσκυνήσει τον τουρκικό επεκτατισμό.

Προφανώς, ο Παπανδρέου είχε ξεχάσει ότι ήταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και συμπεριφερόταν σαν εντεταλμένος της Πρεσβείας. Ο λαός όμως δεν το ξέχασε και στις ευρωεκλογές της 13^ης  Ιουνίου 2004 έστειλε το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου σε ιστορικό χαμηλό.

Μάρτιος 2010

Πέντε μήνες μετά την θριαμβευτική επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και εν μέσω οικονομικής κρίσης, διεθνούς και εγχώριας, ο Γ. Παπανδρέου συνειδητοποιεί ότι «λεφτά τελικά δεν υπάρχουν» και αποφασίζει αυτό που καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έπραξε ποτέ, ούτε μετά από πολέμους, ούτε μετά από κατοχή, ούτε μετά από εμφύλιο: προσφεύγει στις δαγκάνες του ΔΝΤ! Δημόσια διαβούλευση; Καμία (εκτός από τα «παπαγαλάκια» των δελτίων των 8:00…)! Δημοψήφισμα; Εδώ γελάνε… Και η πλήρης αντίφαση προς τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ; Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε… Εξάλλου το ζήτημα παρα-ήταν σημαντικό για να αποφασίσει το πόπολο!

Για τον «μονόδρομο» του ΔΝΤ με τις μονεταριστικές και αντιαναπτυξιακές πολιτικές έχει ακουστεί κάθε πιθανή και απίθανη άποψη και, άλλωστε, όλο το προηγούμενο διάστημα γράφτηκαν πολλά και θα γραφτούν ακόμα περισσότερα. Το μείζον λοιπόν βρίσκεται αλλού: είναι το ήθος και το ύφος της εξουσίας, είναι η ελιτίστικη αντιμετώπιση (ή μήπως περιφρόνηση;) της λαϊκής βούλησης, είναι η αλαζονεία του «ελέω Θεού» μονάρχη.

Το κακό είναι όμως ότι αφθονούν οι περιπτώσεις ανάλογων συμπεριφορών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατάρτιση ψηφοδελτίων των βουλευτικών χωρίς καμία συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας, που συνιστά βήμα προς τα πίσω ακόμα και σε σχέση με την ‘εκσυγχρονιστική’  περίοδο Σημίτη, όταν και διεξάγονταν προκριματικές εκλογές για την κατάρτιση των ψηφοδελτίων. Τώρα μάλιστα ετοιμάζεται και ο επαίσχυντος  και κατάπτυστος νέος εκλογικός νόμος, όπου θα καταργηθεί ΕΝΤΕΛΩΣ ο σταυρός προτίμησης και ο πρόεδρος θα διορίζει ΟΛΟΥΣ  (μα ΟΛΟΥΣ!) τους βουλευτές, γιατί, «όταν τους εκλέγει, όπως μέχρι σήμερα, ο λαός, δημιουργούνται … εξαρτήσεις»! Λες και τις εξαρτήσεις τις έχει το πολιτικό σύστημα από τον λαό και όχι από την … Siemens!

Επισης, ενοψει δημοτικων και περιφερειακων εκλογων ,οι δημοκρατικες και συμμετοχικες διαδικασιες ξεχαστηκαν και σε αυτην την περιπτωση…ο ‘Αρχηγος’-βασιλιας διορισε επιτροπη-αυλη για την αναδειξη των υποψηφιων δημαρχων και περιφερειαρχων.Δηλαδη για μια ακομη φορα οι εσωκομματικες συμμετοχικες διαδικασιες παρεμειναν στο ντουλαπι..αφου μαλλον η κριση των εκαστοτε τοπικων αυλικων φανταζει καταλληλοτερη απο αυτή του πολιτη…

Τελικά, σύντροφε πρόεδρε, θέλεις συντρόφους ή υποτακτικούς; Θέλεις πολίτες ή υπηκόους; Θέλεις διάλογο ή χειροκροτητές; Πώς ακριβώς αντιλαμβάνεσαι την εσωκομματική, αλλά και την εν γένει δημοκρατία; Πώς άραγε συμβαίνει και πάντα περιστοιχίζεσαι από μία νομενκλατούρα αποτελούμενη από ασήμαντους κλακαδόρους και επευφημούντες;

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

        Ο ΟΣΕ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ

Η  κρατικη επιχειριση του Ο.Σ.Ε  ζημιωνει το δημοσιο κάθε χρονο περιπου 1 δις. Αυτή  η ζημιογονος υπαρξη του Ο.Σ.Ε οφειλεται στις ανευθυνες και πελατειακες πολιτικες της προηγουμενης κυβερνησης η οποια βουλιαξε αυτην την επιχειρηση, όπως και πολλες άλλες.  Γιατι σιγουρα για την κατασπαταληση του δημοσιου χρηματος αλλα και της κακοδιαχειρισης στον οργανισμο αυτό δεν ευθυνεται ο απλος εργαζομενος.Οι ευθυνες βαραινουν την διοικηση αυτου του οργανισμου αλλα και την κυβερνηση που την διορισε αλλα και την υπεθαλψε.   Η κυβερνηση του Γιωργου Παπανδρεου  οφειλε ερχομενη  στην εξουσια να αποτιναξει πολιτικες κακοδιαχειρισης κρατικων οργανισμων. Οφειλει να δωσει ένα τελος στο αδιεξοδο αυτό,να δωσει λυση σε μια επιχειριση που ζημιωνει κάθε χρονο το ελληνικο δημοσιο 1 δις ευρω,ποσο που δεν είναι καθολου αμελητεο, αν και σκεφτει κανεις ότι από το κοψιμο του 13 και 14 μισθου το δημοσιο εξοικονομησε περιπο 800 εκατομμυρια ευρω.

Μια ξεκαθαρη και απλη λυση , θα ηταν  κατ’ αρχας η αναληψη των χρεων της οργανωσης από το κρατος, όπως οφειλει να κανει μιας και αυτό είναι ο ηθικος αυτουργος της κατασπαταλησης και της γενικοτερης κακοδιαχειρισης.Και μετεπειτα να ακολουθησει παραχωρηση της οργανωσης στους εργαζομενους εναντι συμβολικου τιμηματος(1 ευρω).Η λυση δηλαδη αυτή στηριζεται στη κοινωνικοποιηση των βασικων μοναδων παραγωγης και προσφορας υπηρεσιων ,οδηγωντας σε μια πραγματικη σοσιαλιστικη αλλαγη  αφου αντικαθιστα καπιταλιστικες δομες με σοσιαλιστικες. Η Αυτοδιαχείριση της οικονομίας και του κράτους,μεσω της κοινωνικοποισης(και όχι κρατικοποιησης) βασικων μοναδων παραγωγης, από τους δημοκρατικά οργανωμένους εργαζόμενους, παραγωγούς και πολίτες αντιστοιχεί στην πραγματική ουσία του σοσιαλισμού ως σύστημα το οποίο μετατρέπει τους εργαζόμενους από παραγωγούς σε γνήσια κυβερνώσα τάξη.

Βεβαια, πιο επικαιρα από ποτε φανταζουν τα λογια του Αντρεα Παπανδρεου, ο οποιος  αναλυοντας την αυτοδιαχείριση σε σχέση με το Γιουγκοσλαβικό μοντέλο, έλεγε, ότι υπάρχουν και σημαντικά σημεία τα οποία πρέπει να προσέξει κανείς σ' αυτό το μοντέλο. Τόνιζε , ότι μια αυτοδιαχειριζόμενη επιχείρηση, μια επιχείρηση που θα ήταν ιδιοκτησία των εργαζομένων, δεν ήταν σίγουρο ότι θα εξασφάλιζε το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον. Για αυτό,σημερα, κρινεται απαραιτητο να αναζητησουμε τις εγγυησεις εκεινες που θα μας εξασφαλισουν οτι οι εργαζόμενοι δεν θα απέκλειουν άλλους από εργασία, δεν θα ρύπαινουν το περιβάλλον,και γενικα δεν θα κοιτουν το στενό συντεχνιακό τους συμφέρον σε βάρος άλλων κοινωνικών ομάδων ή της τοπικής κοινωνίας..

Η αυτοδιαχειριση  οφείλει να γίνει συνώνυμο της σοσιαλιστικής, ελευθεριακης δημοκρατίας , δηλαδή του καθεστώτος που χαρακτηρίζει τη μεταβατική κοινωνία που διαδέχεται τον καπιταλισμό.. Η αυτοδιαχείριση οφείλει να είναι λοιπόν συνώνυμο της δημοκρατικής οργάνωσης και διαχείρισης της μοντέρνας κοινωνικής ζωής στον πλούτο και την πολυπλοκότητα της.

,

Νέος Άνθρωπος

Τις προηγουμενες μερες, σε μια συζητηση με μια φιλη μου, εκεινη αρχισε να μου εξιστορει τις εμφανως ενθουσιωδεις εντυπωσεις της από καποιες φιλοσοφικες θεωριες του Νιτσε, γεγονος που προσωπικα με βρισκει σε αρκετα σημεια αντιθετο. Ειδικοτερα  οσον αφορα τον Ζαρατουστρα, ο οποιος είναι ο προφήτης του Υπερανθρώπου, δηλαδη ενα τεχνητό δημιούργημα του Νίτσε που φέρνει το χαρμόσυνο μήνυμα στην ανθρωπότητα της απελευθέρωσης απ' τα παλιά ξεπερασμένα αξιακά συστήματα, και του χτισίματος μιας καινούριας ηθικής απ' την αρχή. Μιας ηθικής βασισμένης στην θεληση και κυρίως στην αξία της ζωής αλλα και μιας ηθικης που για ακομη μια φορα βασιζεται  σε υπερφυσικες(θρησκευτικου τυπου)  ιδιοτητες θυμιζοντας αρκετα την αρεια φυλη..Δε νομιζω να είναι αυτό που χρειαζομαστε…Δε χρειαζομαστε ένα νέο ειδος ανθρωπου που θα ομοιασει με τους εξουσιαστες του..Χρειαζομαστε μια νεα κοινωνια, μια  ελευθεριακη,σοσιαλιστικη κοινωνια που θα προκυψει μεσα από τον ελευθεριακο δρομο του σοσιαλιστικου μετασχηματισμου του κάθε ατομου ξεχωριστα αλλα και συναμα της κοινωνιας ολοκληρης..Δε απαιτουνται θεοι, μεσσιες και Υπερανθρωποι…αλλα απλα Νεοι Ανθρωποι…

Το υπέρτατο και έσχατο καθήκον του σοσιαλιστικου μετασχηματισμου πρεπει να ειναι η δημιουργια ενός Νέου Ανθρωπου,  διαλεκτική άρνηση του ατόμου της καπιταλιστικής κοινωνίας, που μεταβλήθηκε σε αλλοτριωμένο άνθρωπο - εμπόρευμα ή ικανόν να γίνει σαρκοβόρο ζώο, "άνθρωπος - λύκος σε κοινωνία λύκων". Διότι η αστική κοινωνία σε τελευταία ανάλυση είναι θεμελιωμένη πάνω στο νόμο της ζούγκλας, μόνο η αποτυχία των άλλων επιτρέπει την επιτυχία, είναι μια κοινωνία όπου, αντικειμενικά, αναγκαστικά, αναπόφευκτα οποιεσδήποτε κι αν είναι οι άλλες "καλές θελήσεις" ο άνθρωπος είναι εχθρός του ανθρώπου. 

 Ο ριζικός σοσιαλιστικος μετασχηματισμός της κοινωνίας, απαιτεί κυριως, βαθύ μετασχηματισμό των διανοητικών συγκροτήσεων των ατόμων. Πώς θα φύγουν τα στίγματα της παλιάς κοινωνίας, που εξακολουθούν να υπάρχουν στη συνείδηση των ατόμων; Με την άμεση και έμμεση διαπαιδαγώγηση, την ανύψωση του πολιτιστικού επιπέδου, την προπαγάνδα, την ιδεολογική δουλειά: "Η κοινωνία στο σύνολό της πρέπει να γίνει γιγαντιαίο σχολειό". Αλλά η διαπαιδαγώγηση αυτή δεν είναι και δεν μπορεί να είναι παθητική μαθητεία: οφείλει να είναι προπαντός αυτομόρφωση.Αυτός ο εξοβελισμός του ηθικού και ιδεολογικού σωρού της αστικής κοινωνίας δεν γίνεται αυτομάτως και αμέσως με τον κοινωνικο-οικονομικό μετασχηματισμό. Οι μετασχηματισμοί όμως αυτοί είναι όρος απαράβατος, διοτι απαραιτητη προυποθεση για την υπαρξη σοσιαλιστικης κοινωνιας είναι η πλειοψηφικη επικρατηση του σοσιαλισμου στο εμψυχο δυναμικο της κοινωνιας.

Οφειλουμε να επιτυχουμε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Ο μετασχηματισμος αυτος είναι εφικτος μόνο μέσω μιας διαδικασίας «δημοκρατίας και ελευθερίας»  ώστε ο ίδιος ο σοσιαλισμός να γίνεται αντιληπτός ως το τελικό αποτέλεσμα μιας συνεχούς και απεριόριστης επέκτασης (το βάθεμα και πλάτεμα που ελεγε ο Αντρεας) των δημοκρατικών θεσμών, των πολιτικών δικαιωμάτων, των συνταγματικών ελευθεριών, κοκ. Δηλαδη, η «δημοκρατία και η ελευθερία» δεν είναι απλά το μόνο και ασφαλές όχημα που μας εξασφαλίζει τη μετάβαση στον προορισμό μας, το σοσιαλισμό, αλλά είναι εν πολλοίς και ο ίδιος ο προορισμός, υπό τον όρο ότι θα της δώσουμε το απαραίτητο ουσιαστικό περιεχόμενο (δηλαδη οι πολιτες  θα συμμετέχουν άμεσα και ενεργά στη λήψη των αποφάσεων που τους αφορούν, σε επίπεδο εθνικό, τοπικό αλλα και στο χώρο της δουλειάς τους)

Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά που θα ξεχωρίζουν αυτόν το νέο άνθρωπο ή "τον άνθρωπο του 21ου αιώνα"; Ο Νεος Ανθρωπος,ο σοσιαλιστης ανθρωπος, πιο πλούσιος εσωτερικά και πιό υπεύθυνος οφειλει να είναι δεμένος με τους άλλους ανθρώπους με σχέση πραγματικής αλληλεγγύης, πανανθρώπινης αδελφοσύνης, ένας άνθρωπος που αναγνωρίζεται από τα έργα του και ο οποίος μόλις σπάσουν οι αλυσίδες της αλλοτρίωσης, "θα φτάσει στην πλήρη αυτοεπίγνωση του κοινωνικού του είναι, στην πλήρη πραγμάτωσή του σαν ανθρωπίνου πλάσματος. Ένας άνθρωπος που βρίσκεται μέσα στις δυνατότητες εκείνου που ο Μαρξ αποκαλούσε στις θέσεις πάνω στον Φόϋερμπαχ "Η Κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα": δηλαδή το ξεπέρασμα του διαχωρισμού που έφτιαξε η αστική κοινωνία μεταξύ του "ιδιωτικού" και του "δημόσιου" του "ατομικού" συμφέροντος και του "γενικού" συμφέροντος, του "ανθρώπου" και του "πολίτου", του ατόμου και της κοινότητος.

Όλα αυτά μπορει να φανταζουν ουτοπικα.Δεν το φανταζόμαστε. Ο ουτοπισμός δεν είναι το να αντιμετωπίζεις τη δυνατότητα ενός "νέου ανθρώπου", αλλά μάλλον η πίστη σε μια "ανθρώπινη φύση" αιώνια και αμετάβλητη... Ο σοσιαλισμος  δεν είναι καθόλου "ένα ουτοπιστικό καθεστώς θεμελιωμένο στην καλοσύνη του ανθρώπου σαν τέτοιου" αλλά αντικειμενική δυνατότητα της κοινωνιας. Το θέμα του νέου ανθρώπου σαν έσχατος σκοπός, σαν πολιτικό αστέρι της σοσιαλιστικής επανάστασης. Είναι η λυδία λίθος, η κεντρική ιδέα-δύναμις του επαναστατικού ουμανισμού του Τσέ, υπό το φώς της οποίας πρέπει να καταλάβουμε όλη του την πολιτική σκεψη.

Καποτε στοχος ηταν η ευρεση του τριτου δρομου,του δρομου του δημοκρατικου σοσιαλισμου..σημερα στοχος πρεπει να είναι η επεκταση της δημοκρατιας μεσω της ελευθεριας. Στοχος οφειλει να γινει η βελτιωση των σημερινων συνθηκων της δημοκρατιας και ειδικοτερα η βελτιστοποιηση της αντιπροσωπευσης.Η αναζητηση του 4^ΟΥ δρομου ,του δρομου της συμμετοχικης πολιτικης κοινωνιας των Νεων Ανθρωπων πρεπει να είναι το βασικο προταγμα της κοινωνιας μας.